«Είπε ο ψαράς στο σκουληκάκι: πάμε να ψαρέψουμε».
Μπ. Μπρεχτ
Η βαθιά και πολυδιάστατη κρίση, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, ηθική, πολιτιστική, οικολογική, που δοκιμάζει στις αρχές του 21ου αι. τις αντοχές του καπιταλισμού, «κραυγάζει» την αδυναμία του να υπερβεί τις αντιθέσεις του και τον ανασχετικό πια ρόλο του, ρόλο τροχοπέδης, στην παραπέρα κοινωνική ανάπτυξη και πρόοδο. Η σύγχρονη διεθνής οικονομική κρίση δεν είναι αποτέλεσμα λαθών ή κακής διαχείρισης, δεν είναι αποτέλεσμα απληστίας και διαφθοράς - μολονότι και τα στοιχεία αυτά διαπερνούν την παρακμή του αστικού κόσμου. Eίναι το αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των μονοπωλίων και της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι κρίση του καπιταλισμού, μέσα από τη βίαιη εκδήλωση των συσσωρευμένων αντιθέσεών του, κρίση σαν αυτές που, δίκην αναπόφευκτης μοίρας, συνοδεύουν την καπιταλιστική οικονομία, φανερώνοντας πως ο καπιταλισμός ούτε παντοδύναμος είναι ούτε «αιώνιος», παρά παροδική μόνο, μεταβατική ιστορικά μορφή παραγωγής και κοινωνικής ζωής. Τα ιστορικά του όρια φωτίζονται μέσα στην πολυδιάστατη κρίση του.
Όλες, όμως, οι οικονομικές κρίσεις, ακόμα και οι πιο βαθιές, είναι δυνάμει διαχειρίσιμες απ’ τον καπιταλισμό, εις βάρος του κόσμου της εργασίας, εις βάρος τελικά του ανθρώπινου πολιτισμού που καταδικάζεται, έτσι, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μια ριζική αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων που έχουν ως βασικό θύμα την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, προϋποθέτει την εξάλειψη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Όσο υπάρχει ο καπιταλισμός θα υπάρχουν κρίσεις υπερπαραγωγής, φανερώνοντας, στο πλαίσιο της γενικής βαθύτατης κρίσης της αστικής κοινωνίας, τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις που τον ναρκοθετούν. Όσο κι αν «σαπίζει», όμως, ο καπιταλισμός, μπλεγμένος στις άλυτες αντιθέσεις του, δεν πρόκειται απλά από μόνος του να καταρρεύσει. Μόνο η επαναστατική ανατροπή του μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς εξαθλίωση και ανέχεια, το δρόμο προς την κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα.
Μέσα στη δίνη της σύγχρονης γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, οι καπιταλιστές αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης του εργαζόμενου λαού, παρουσιάζοντας το ταξικό τους συμφέρον σαν κοινό, δήθεν, συμφέρον όλων των μελών μιας, δήθεν, ενιαίας, αδιαφοροποίητης κοινωνίας και τη διατήρηση και επέκταση της κυριαρχίας τους σαν τη μόνη, δήθεν, λύση και διέξοδο. Επιτίθενται στις κοινωνικές κατακτήσεις και στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας που βρίσκεται αντιμέτωπος με πιο σκληρή εκμετάλλευση, με μαζικές απολύσεις, με μια ολομέτωπη επίθεση στα εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά του κεκτημένα. που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα καθεστώς χαμηλών μισθών, περισσότερων ωρών εργασίας και μηδενικών δικαιωμάτων, βγαλμένο από τις «ντικενσιανές ομίχλες» του 19ου αι. Οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται. Ο πλούτος και η ισχύς μονοπωλούνται από όλο και πιο περιορισμένες αστικές ελίτ, ενώ αυξάνεται διαρκώς ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της κοινωνίας που, όποτε κινητοποιούνται, βρίσκονται αντιμέτωπα με την εργοδοτική βία και τρομοκρατία στους χώρους της δουλειάς και την αστική κρατική καταστολή στους δρόμους. Οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες για παιδεία, για εργασία, για υγεία, δεν ικανοποιούνται παρά την επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη. Άνεργοι, φτωχοί, άστεγοι, μετανάστες σπρώχνονται στα όρια της εξαθλίωσης και του κοινωνικού αφανισμού, ανήμποροι να καλύψουν τις πιο βασικές τους ανάγκες, παλεύοντας για επιβίωση. Οι κοινωνικές ανισότητες παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις, γεννώντας απόγνωση, απελπισία, ξενοφοβία, ρατσισμό, τυφλή βία. Η προλεταριοποίηση εντείνεται, χτυπώντας τα μεσαία στρώματα. Κι όλα αυτά ενώ οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι απειλούν με αφανισμό λαούς για χρόνια κατατρεγμένους, ενώ ποτίζει ακόμα τη γη της Παλαιστίνης το αίμα του αγωνιζόμενου ενάντια στον ιμπεριαλισμό λαού της και ο Ισραηλινός στρατός βάφει κόκκινη τη Μεσόγειο με το αίμα των αλληλέγγυων του «Στόλου της Ελευθερίας» που προσπάθησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας.
Ο καπιταλισμός, αντιδραστική πλέον δύναμη, εμπόδιο πια στην παραπέρα κοινωνική ανάπτυξη, φαίνεται, ξεκάθαρα, ως αυτό που είναι, ένα σύστημα απροκάλυπτης ταξικής καταπίεσης, εκμετάλλευσης και απομύζησης των δημιουργών του κοινωνικού πλούτου. Ελευθερία, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορούν να υπάρχουν, ταυτόχρονα, για κεφαλαιοκράτες και εργάτες. Και στην αστική ταξική κοινωνία, μόνο καταδικάζοντας σε εκμετάλλευση και υποταγή τον κόσμο της εργασίας, μπορεί να θεωρεί κανείς την ταξική πάλη ως μια μη φυσιολογική κατάσταση, ως μια δυσλειτουργία, και να υποστηρίζει την «κοινωνική συναίνεση», ανάγοντάς την σε πανάκεια, και να επικαλείται την «εθνική ενότητα» και το «εθνικό συμφέρον», σαν να μην υπάρχουν τάξεις με διαφορετικά συμφέροντα, σαν να μην εξακολουθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στη βάση της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Το δήθεν υπερταξικό τρίπτυχο «ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα» είχε πάντα ταξικό πρόσημο και εδραζόταν στο «ιερό δικαίωμα» της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και, άρα, στην εκμετάλλευση.
Στις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες και υπεκφυγές. Αν μέχρι τώρα μετρούσαμε τις δυνάμεις μας και τις βρίσκαμε λίγες, ισχνές, αν μέναμε απαθείς μπροστά στην εκκωφαντική σιγή που σκέπαζε τις ζωές μας και έθρεφε χιλιάδες σκόρπια κι αδιέξοδα «εγώ» να περιφέρουν άσκοπα την παραίτησή τους, αν παραλύαμε μπροστά σε κενολόγες οθόνες, αν «στριμωχνόμασταν» σε εφήμερες, αδιέξοδες φυγές μοναχικές, κυκλωμένοι από βιτρίνες, γυαλιστερά εμπορεύματα και εκτυφλωτικές επιγραφές, έρχονται καιροί, στους οποίους δεν μπορούμε παρά να ανακαλύψουμε, ξανά, το ταξικό «εμείς», να ανασυνταχθούμε και να πάρουμε, ανοιχτά, θέση στην κοινωνική σύγκρουση. Καιροί, στους οποίους πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο – αυτό, όπου έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε – στον πόλεμο που καθημερινά μαίνεται γύρω μας, στους χώρους εργασίας, στις πόλεις και στα χωριά, στους δρόμους και στις πλατείες. Ο κόσμος της εργασίας ενάντια στον κόσμο του κεφαλαίου. Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα ενάντια στους καπιταλιστές.
Αν μέχρι τώρα πορευόμασταν μόνοι, προσπαθούσαμε μόνοι, μόνοι ηττώμασταν, μόνοι σωπαίναμε, μόνοι παραιτούμασταν. είναι καιρός να το κατανοήσουμε, να μάθουμε από αυτό και να το αλλάξουμε. Ως εργαζόμενοι μουσικοί - που δεν μπορούμε και να ζήσουμε από την τέχνη που υπηρετούμε και αναγκαστικά εργαζόμαστε και σε άλλους χώρους, όταν δεν είμαστε άνεργοι - είναι καιρός να δράσουμε συλλογικά, διαλέγοντας στρατόπεδο. Η θέση μας στην παραγωγή μάς τοποθετεί δίπλα στον κόσμο της εργασίας κι απέναντι στους εκμεταλλευτές που παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας.
Θα σταθούμε στο πλευρό αυτών που με τον κόπο τους παράγουν όλο τον κοινωνικό πλούτο και έχουν κάθε δίκιο να τον διεκδικήσουν για όλη την κοινωνία. Θα σταθούμε στο πλευρό αυτών που με την πάλη και την κοινωνική τους δράση αντιστέκονται στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού. Στην ολομέτωπη αυτή επίθεση να απαντήσουμε με πρωτοφανή ταξική συσπείρωση και αντίσταση.
Είναι καιρός να διαλέξουμε στρατόπεδο. Ή με τον κόσμο της εργασίας ή με τους καπιταλιστές. Καλούμε τους συναδέλφους εργαζόμενους μουσικούς-καλλιτέχνες να πάρουν ανοιχτά θέση και με ταξική ματιά να σταθούν στο πλευρό του κόσμου της εργασίας, ενάντια στα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κέντρων (Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ., Ε.Ε.), της κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων. Τους καλούμε να ενώσουμε τις προσπάθειές μας, να συσπειρωθούμε για σύμπραξη και δράση στους κόλπους του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Να παλέψουμε για την ανατροπή του Μνημονίου, για την ανατροπή του λεγόμενου «Προγράμματος Σταθερότητας» που «σταθεροποιεί» τη ληστρική επιδρομή και την κερδοφορία του κεφαλαίου, που «σταθεροποιεί» την μπότα του κεφαλαίου πάνω στη ζωή των εργαζομένων. Να παλέψουμε για άμεσες κατακτήσεις που θα βελτιώνουν τη ζωή του λαού. Να αντισταθούμε στη σήψη, την υποκρισία, την ψευτιά και την «ξεφτίλα» της παρηκμασμένης αστικής κοινωνίας που ως υψηλότερο ιδανικό της έχει το κέρδος, ως κυρίαρχη πρακτική της τον ανταγωνισμό, ως «επίσημη τέχνη» της τη διαφήμιση, ως όραμά της την κυριαρχία της αγοράς. Να αντισταθούμε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, συμβάλλοντας, ταυτόχρονα, στην ανάπτυξη μιας ευρύτερης κοινωνικο-ταξικής ανατρεπτικής δυναμικής.
Ως μουσική-καλλιτεχνική ομάδα, θέτουμε τις όποιες δυνάμεις μας στη διάθεση των οργανώσεων των εργαζομένων για κινηματικές καλλιτεχνικές δράσεις στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα εργατικά κέντρα, στα σωματεία, στις γειτονιές, στους κοινωνικούς χώρους, σε απεργίες, διαδηλώσεις και πορείες, όπου πάλλεται η λαϊκή αντίσταση, νικώντας την απαισιοδοξία, την ηττοπάθεια, την ακινησία και τη σήψη. Γνωρίζοντας, χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες, πως για να ανθίσει μια διαφορετική, μια νέα τέχνη που θα απαντά σε πραγματικές ανάγκες της κοινωνικής ζωής, που δε θα εξαντλείται στην αυτοέκφραση και δε θα αποσύρεται από το στίβο της κοινωνικής διαπάλης, πρέπει να προηγηθούν κοινωνικές αλλαγές και ρήξεις, επιδιώκουμε με την κοινωνική μας δραστηριοποίηση και την καλλιτεχνική μας παραγωγή να συμβάλλουμε προς την κατεύθυνσή τους. Μόνο μέσα στο κίνημα, πια, κοντά στο λαό, μπορεί να βρει οξυγόνο μια τέχνη που παλεύει να φανερώσει το «πραγματικό» και να γίνει «όπλο» για την αλλαγή του. Και οι καιροί που έρχονται θα γεννήσουν τέτοια τέχνη που θα παίρνει μαχητικά θέση που θα επενεργεί στις συνειδήσεις, ενάντια στην παραίτηση και την απογοήτευση, που δε θα ’ναι τέχνη της ήττας.
Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας πείσει πως τούτη η απέραντη αγορά που γεννά εκμετάλλευση, ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, πόλεμο, ξεριζωμό και δεινά για τους λαούς, πως τούτη η έρημος του «γυμνού ατομικού συμφέροντος», πως τούτη η ασφυκτική πραγματικότητα που «μετατρέπει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε ανταλλακτική αξία» είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος. Τις μάχες που μάς καλούν, θα τις δώσουμε στο πλευρό του εργαζόμενου λαού που αντιστέκεται και στην προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού, από ένα ισχυρό, πλατύ, επαναστατικό, ριζοσπαστικό εργατικό-λαϊκό κίνημα. Τα εκατομμύρια των μισθωτών εργαζομένων και των ανέργων, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, οι πραγματικοί δημιουργοί όλου του κοινωνικού πλούτου - τον οποίο, όμως, δεν καρπώνονται – παλεύοντας για την ανατροπή του υπάρχοντος κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος, παλεύοντας για τη δικιά τους κοινωνία, εξακολουθούν «να μην έχουν να χάσουν τίποτε άλλο πέρα από την εκμετάλλευση και την καταπίεση που υφίστανται. Καλούνται να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, να κερδίσουν έναν ολόκληρο κόσμο». Έχουν κάθε λόγο να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει. Και μπορούν να κερδίσουν!
Μουσικό σχήμα «ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ»
Μάης-Σεπτέμβρης 2010
[Συμμετέχουμε στην καλλιτεχνική συλλογικότητα «Τέχνη Εν Κινήσει» (Τ.Ε.Κ.)]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου