"Συντρόφισσες και σύντροφοι όλων των ηλικιών, φίλοι και αναγνώστες της Βίδας, αλλά και άνθρωποι της γειτονιάς πλαισίωσαν την συναυλία που πραγματοποιήθηκε στη Λαμπηδόνα στις 6/11. Την εκδήλωση άνοιξε με σύντομη ομιλία μέλος της Βίδας ενώ σειρά πήραν οι μουσικοί. Τα πολιτικά και λαϊκά τραγούδια που παίχτηκαν αλλά και οι λιγόλεπτες εισαγωγές πριν τα τραγούδια από το Λαϊκό Σχήμα και τους Υπεραστικούς έβαζαν τους θεατές στον τόπο και το χρόνο που το κάθε τραγούδι γράφτηκε. Για άλλη μια φορά η μουσική ποιότητα άγγιξε τη πολιτική στράτευση και η στρατευμένη τέχνη έδειξε ότι στέκεται αγέρωχη πάνω στο πάλκο. Αυτή η γενιά συντρόφων και συντροφισσών μουσικών πλάι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα ξανατοπόθετησε την τέχνη δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό, όχι από τα πάνω και το δήθεν, αλλά ως αναπόσπαστο τμήμα του κινήματος. Η συντροφική βραδιά τελείωσε με την υπόσχεση όλων να παλέψουμε από κάθε μετερίζι για να ρθει «ανάποδα ο ντουνιάς».
***
Παρακάτω το κείμενο με το οποίο άνοιξε η εκδήλωση:
Καλησπέρα σε όλες και όλους, Ευχαριστούμε που για μια ακόμη φορά μας τιμάτε με την παρουσία σας. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες από το Λαϊκό Σχήμα και τους Υπεραστικούς αλλά και τη συνέλευση της Λαμπηδόνας που χωρίς αυτούς δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η σημερινή συναυλία. Τον περσινό Οκτώβρη είχαμε κανονίσει την κεντρική εκδήλωση για τα δεκαπεντάχρονα του περιοδικού μας. Το λοκ-ντάουν ανέτρεψε τον προγραμματισμό μας. Οι ομιλίες και οι εισηγήσεις για τα δεκαπεντάχρονα καθώς και η σύντομη καταγραφή της ιστορικής πορείας της Βίδας καταγράφονται σε ειδική έκδοση που κυκλοφορεί με υλικά και ντοκουμέντα. Οπότε δε χρειάζεται να σας κουράσουμε με πολλά λόγια, εξάλλου σήμερα είναι μέρα γιορτής και συντροφικότητας. Σύντομα λοιπόν να πούμε ότι η συλλογικότητα μας κράτησε την πολιτική της αυτοτέλεια και προχώρησε μέσα σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες για το ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα και την εργατική τάξη.
Αν αναλογιστούμε τι αντιμετωπίσαμε αυτά τα χρόνια ως κίνημα και ως τάξη θα καταλάβει κανείς γιατί είμαστε περήφανοι για την πορεία μας ως συλλογικότητα. Δικαιώθηκε πρώτα και κύρια η δουλειά μυρμηγκιού. Γιατί μια χούφτα νεαρών προλετάριων το 2005 κατάφερε να σταθεί στα πόδια της και να συγκροτηθεί σε ταξική πολιτική οργάνωση. Μέσα σε μια παγκόσμια θύελλα καπιταλιστικής επίθεσης, φασιστικοποίησης και πολέμων, μέσα σε μια βίαιη αναδιάρθρωση και φυσικά μέσα στην καπιταλιστική κρίση και τα σκοτάδια της. Είμαστε περήφανοι που η Βίδα έγινε κτήμα και εργαλείο πάλης των προλετάριων του κινήματος, έδωσε έμπνευση και στήριξε κάθε αγώνα που ξεσπούσε ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και σε όλες τις πολιτικές διαχείρισης της αστικής τάξης. Αυτά τα δεκαέξι χρόνια η Βίδα βρέθηκε σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη της τάξης μας, υπερασπίζοντας με κάθε τρόπο τις προλεταριακές θέσεις.
Στην πολιτικο-ιδεολογική διαπάλη η Βίδα έβαλε πλάτη για να μη μετατραπεί το ανταγωνιστικό κίνημα σε χώρος ακίνδυνου εναλλακτισμού, ταυτοτήτων και «αναψυχής»… Υπερασπίσαμε την ιστορία της τάξης μας και δεν αφήσαμε να περάσει η ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας και της «πρώτης φοράς αριστεράς». Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους εσάς που μας βοηθάτε και μας στηρίζετε με κάθε τρόπο. Μαζί γαλουχηθήκαμε στους ταξικούς και λαϊκούς αγώνες, με όλες τις συμφωνίες αλλά και τις διαφωνίες, κατανοείτε την αναγκαιότητα να μπορεί να οργανώνεται η εργατική τάξη. Η Βίδα είναι άλλη μια φωνή της οργανωμένης εργατικής τάξης, σάρκα από τη σάρκα της. Αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-ταξική.
Συντρόφισσες και σύντροφοι χωρίς εσάς δεν θα μπορούσαμε να τυπώσουμε ογδόντα χιλιάδες τεύχη που μοιράστηκαν χέρι με χέρι και χωρίς αντίτιμο σε χώρους δουλειάς, απεργίες, λαϊκές συνοικίες, χώρους νεολαίας, πολιτικά στέκια, καταλήψεις και διαδηλώσεις. Χωρίς εσάς η Βίδα δεν θα μπορούσε να χει γραφεία για εκδηλώσεις, να τυπώνει αφίσες και βιβλία, δεν θα μπορούσε να πηγαίνει από άκρη σε άκρη της χώρας. Η Βίδα διατήρησε την ενότητα της και όλα τα μέλη της προχώρησαν ως ενιαίο σώμα. Ένα φαινόμενο σπάνιο στις μέρες μας, που οι διασπάσεις και τα διαλυτικά στοιχεία συνεχώς καραδοκούν. Οι αναλύσεις της ήταν προϊόν συλλογικής επεξεργασίας και παρά τον αρνητικό ταξικό συσχετισμό κατάφερε να φωτίσει με την αρθρογραφία της δεκάδες ζητήματα που ανοίγει η πάλη των τάξεων.
Η πιο δύσκολη στιγμή της πορείας μας ήταν η απώλεια του συντρόφου και αδερφού μας Λουκά Μ. τον Μάη του 2014. Όμως αυτό το δυσάρεστο γεγονός δεν μας γονάτισε. Η απώλεια του συντρόφου μας μάς ένωσε και μας πείσμωσε. Γιατί ήταν και αυτός που έβαλε το λιθαράκι για να γίνει η Βίδα αυτό που είναι σήμερα.
Ζήτω η εργατική τάξη.
Ο αγώνας για την προλεταριακή επανάσταση και τον κομμουνισμό συνεχίζεται…".
Πηγή: Prolet connect
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή