Τα τραγούδια παίρνουν πνοή από τους αγώνες του λαού, και ξανά!
Η φωτογραφία αλιεύτηκε από το διαδίκτυο. Είναι του Μ.Μπάκα.
"Μπήκαν στα νησιά τα ΜΑΤ"
Μπήκαν στα νησιά τα ΜΑΤ, απ’ του Λαύριου το λιμάνι
φέρνει ο «Πήγασος» με κράνη φασκιωμένες τις στρατιές.
Σηκωθείτε χωριανοί, κι οι γερόντισσες κι οι γέροι,
των «αρίστων» το ασκέρι στήνει νέες φυλακές.
φέρνει ο «Πήγασος» με κράνη φασκιωμένες τις στρατιές.
Σηκωθείτε χωριανοί, κι οι γερόντισσες κι οι γέροι,
των «αρίστων» το ασκέρι στήνει νέες φυλακές.
Τ' άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν' απ' τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Μυτιλήνη και Μεστά, οι διαδηλωτές στο πόδι
π’ όρμηξαν τούτοι οι διαβόλοι να μας σκιάξουν χωριανοί.
Οι καμπάνες στα χωριά να σημάνουνε αδέρφια,
Μανταμάδος, Παγανή και Βροντάδος μια φωνή.
Τ' άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν' απ' τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Όχι πια λευκές σημαίες τους λαούς σαν γονατίζουν,
στα στρατόπεδα στραγγίζουν των προσφύγων τις ζωές.
Τούτο το στρατό τον ξε'με, χτύπαγε και τους εργάτες,
φοιτητές και μετανάστες, τον φτωχό που αγωνιά.
Τ' άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν' απ' τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Πάμε τώρα στις φωτιές, στα οδοφράγματα, αδέρφια,
αφεντάδων είν’ τα κέφια, μα δική μας η οργή.
Μες στου κεφαλαίου τον κόσμο ξένοι είμαστε και μεις,
πρόσφυγες και μετανάστες κολασμένοι είναι της γης.
Τ' άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν' απ' τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
υπεραστικοί
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Μυτιλήνη και Μεστά, οι διαδηλωτές στο πόδι
π’ όρμηξαν τούτοι οι διαβόλοι να μας σκιάξουν χωριανοί.
Οι καμπάνες στα χωριά να σημάνουνε αδέρφια,
Μανταμάδος, Παγανή και Βροντάδος μια φωνή.
Τ' άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν' απ' τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Όχι πια λευκές σημαίες τους λαούς σαν γονατίζουν,
στα στρατόπεδα στραγγίζουν των προσφύγων τις ζωές.
Τούτο το στρατό τον ξε'με, χτύπαγε και τους εργάτες,
φοιτητές και μετανάστες, τον φτωχό που αγωνιά.
Τ' άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν' απ' τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Πάμε τώρα στις φωτιές, στα οδοφράγματα, αδέρφια,
αφεντάδων είν’ τα κέφια, μα δική μας η οργή.
Μες στου κεφαλαίου τον κόσμο ξένοι είμαστε και μεις,
πρόσφυγες και μετανάστες κολασμένοι είναι της γης.
Τ' άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν' απ' τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου