Ο «τοίχος» (Στον απόηχο μιας συναυλίας αλληλεγγύης).

Τη Δευτέρα 6 Οκτώβρη, πήραμε μέρος στη συναυλία αλληλεγγύης που διοργάνωσε ο Ενιαίος Σύλλογος Εργαζομένων του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (Δαφνί). Οι εργαζόμενοι παλεύουν ενάντια στο κλείσιμο του Νοσοκομείου, ενάντια στη διαθεσιμότητα, την κινητικότητα και τις απολύσεις, διεκδικώντας προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και συνολικά μια σύγχρονη και ποιοτική, αποκλειστικά Δημόσια και Δωρεάν Ψυχική Υγεία.

Η εκδήλωση αλληλεγγύης, στην οποία συμμετείχαν συνολικά περισσότεροι από 30 καλλιτέχνες (μουσικοί, συνθέτες, τραγουδιστές, τραγουδοποιοί, ηθοποιοί, μουσικά σχήματα), μεταξύ των οποίων η «Μουσική Ομάδα 18 Άνω» και το συγκρότημα «ΑΜΥΜΩΝΗ» (Τα κορίτσια της Αμυμώνης με τη μουσικοθεραπεύτριά τους Πελίνα Ευαγγέλου), συγκέντρωσε περισσότερους, ίσως, από 1500 εργαζόμενους και κατοίκους.  Η διοργάνωση ήταν άριστη. Υπευθυνότητα και συνέπεια απ’ τους διοργανωτές ως προς το καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Άμεσες και αποτελεσματικές συνεννοήσεις. Φροντίδα για κάθε λεπτομέρεια της συναυλίας. Αρτιότατη υλικοτεχνική υποδομή, με ηχολήπτες που προσπαθούσαν για το καλύτερο και το πέτυχαν, στις δύσκολες συνθήκες εναλλαγής τόσων καλλιτεχνών στη σκηνή. Καλλιτεχνών που δεν έμεναν μόνο στα τραγούδια, τις μουσικές και τα ποιήματα, αλλά έπαιρναν και θέση ανοιχτά, μιλώντας πολιτικά και στηρίζοντας τον αγώνα των εργαζομένων, αγώνα, άλλωστε, όλου του εργαζόμενου λαού. Και όλα αυτά μέσα σε κλίμα συντροφικότητας, αλληλεγγύης και συνεργασίας. Ο συγκεντρωμένος κόσμος είχε αγωνιστικό παλμό. Ενθάρρυνε με το χειροκρότημά του τις πολιτικές τοποθετήσεις, ανταποκρινόταν σε αυτές. Δεν ήθελε να ξεχαστεί. Ήξερε γιατί ήταν εκεί. Ήθελε να παλέψει και ταυτόχρονα αγωνιούσε. Από ένα «πηγαδάκι» ακούσαμε κάποιον να αναρωτιέται επίμονα:

«Μπορούμε, όμως, να νικήσουμε; Μπορούμε να γκρεμίσουμε τον τοίχο που υψώνεται απέναντί μας, εναντίον μας;» …

  

  Συζητώντας με εργαζόμενους του Συλλόγου και έχοντας έρθει σε επαφή μαζί τους αρκετό καιρό τώρα, καταλάβαμε τα εξής. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, υλοποιώντας την πολιτική της ΕΕ, συρρικνώνει τα δημόσια ψυχιατρεία, μέχρι να τα κλείσει το 2015. Στο όνομα της «αποασυλοποίησης», ρίχνει τους ψυχικά πάσχοντες βορά στους εμπόρους της ψυχικής υγείας, τις ιδιωτικές κλινικές και τις ΜΚΟ, ενώ θέτει σε διαθεσιμότητα και απολύει εργαζόμενους. Ιδιαίτερα για τους φτωχούς ασθενείς το κλείσιμο των δημόσιων ψυχιατρείων σημαίνει πως θα βρεθούν στο δρόμο, αφού οι ψυχιατρικές κλινικές των δημόσιων νοσοκομείων δεν έχουν τη δυνατότητα να τους καλύψουν και ουσιαστικά δεν υπάρχουν επαρκείς δημόσιες δομές ψυχικής υγείας. Η κατάργηση των δημόσιων ψυχιατρείων με την επίφαση της ψευδεπίγραφης «ψυχιατρικής αποασυλοποίησης» θα μετακυλήσει την ευθύνη και το κόστος της θεραπείας στους ασθενείς και τις οικογένειές τους, θα διευρύνει το πεδίο της επιχειρηματικής δράσης στον ευαίσθητο τομέα της ψυχικής υγείας και θα καταστήσει τους ασθενείς πελάτες και τους εργαζόμενους φτηνούς, ευέλικτους εργαζόμενους, χωρίς δικαιώματα, αν όχι απολυμένους.

  

  Ο «τοίχος» που υψώνεται σήμερα ανάμεσα στους ψυχικά πάσχοντες και στη δυνατότητα ζωής με αξιοπρέπεια και κάλυψης των ιδιαίτερων αναγκών τους, δεν είναι ο τοίχος του δημόσιου ψυχιατρείου - που σίγουρα κι αυτό χρειάζεται πολλές βελτιώσεις - αλλά ο «τοίχος» της εμπορευματοποίησης της υγείας, ο «τοίχος» της φτώχειας και της εξαθλίωσης, ο ίδιος «τοίχος» που υψώνεται ανάμεσα στην εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό - που παράγουν όλο τον κοινωνικού πλούτου - και στη δυνατότητα να ζουν αξιοπρεπώς και να καλύπτουν τις κοινωνικές τους ανάγκες. Και τον «τοίχο» αυτόν, χτισμένο με τα υλικά των αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ και της συγκυβέρνησης που κάνουν εμπόρευμα την υγεία, που διαλύουν τις δημόσιες δομές ψυχικής υγείας, που προορίζουν το 50-80% των συντάξεων των ασθενών να καταλήγει στις επιχειρηματικές δομές «αποασυλοποίησης», που πετάνε ουσιαστικά στο δρόμο τους άπορους ψυχικά πάσχοντες και απολύουν εργαζόμενους, μόνο ένα οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα μπορεί να τον γκρεμίσει.
  H υγεία δεν είναι εμπόρευμα, είναι κοινωνικό αγαθό. Να σταθούμε στο πλευρό των εργαζομένων στα ψυχιατρικά νοσοκομεία, στο πλευρό των γιατρών, των νοσηλευτών και των ασθενών. Να στηρίξουμε τον αγώνα τους.

… Και ναι, οργανωμένοι κι αποφασισμένοι για σύγκρουση, μπορούμε, σύντροφε, να νικήσουμε. Μπορούμε να γκρεμίσουμε τον «τοίχο».

Υπεραστικοί

Οκτώβρης 2014